Alive τη Μεγάλη Εβδομάδα

Η σαγιονάρα και η κελεμπία του Μπατμανίδη 

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι περίοδος προσευχής και κατάνυξης. Σκέψης και περισυλλογής. Νηστείας για όσους πιστεύουν. Οι υπόλοιποι απλά ακολουθούν. Το ρεύμα. Τις συνήθειες.

Μεγαλώνοντας βλέπω τον εαυτό μου να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τη θρησκεία. Λίγο η δουλειά και τα όσα μαθαίνω, λίγο τα χρόνια που περνούν, έχουν απομυθοποιήσει την αίγλη της θρησκείας. Τη δύναμή της. 

Τη Μεγάλη Τετάρτη βρέθηκα σε ένα live του Μπάμπη Μπατμανίδη. Στο γεμάτο Rover, δυστυχώς γεμάτο και με καπνό. Όμως ήταν ένα μουσικό δρώμενο εν μέσω Μεγάλης Βδομάδας. Και μια βραδιά με το δικό της χρώμα. Λίγο τα τραγούδια με τους περίεργους στίχους, λίγο η διάθεση που ταίριαζε σε ρεμπετάδικο αλλά στο πιο καλοκαιρινό του (έφταιγε και η σαγιονάρα που φορούσε ο Μπατμανίδης), ξεχάστηκα προσωρινά. Έφυγα για λίγο από το κλίμα της θλίψης.

Σήμερα όμως η θρησκεία ξαναχτύπησε. Είτε μέσα από συνομιλίες με άτομα γνωστά που κριτικάρουν τη στάση μου απέναντί της. Είτε και με το απλό απειλητικό μήνυμα του παπά στο τέλος του Επιτάφιου, που μέσες άκρες έλεγε πως αν αύριο βράδυ που είναι η Ανάσταση, φύγουμε πριν σχολάσει η Εκκλησία, τότε είμαστε εχθροί του Χριστού. Και θα καούμε στην Κόλαση, συμπληρώνω εγώ; 

Ενώ αν μείνουμε είμαστε καλοί χριστιανοί.Αν μείνουμε και μιλάμε με τον διπλανό μας, κουτσομπολεύουμε την κυρία τάδε και τον δείνα, ή αν χτυπάμε το παιδί μας, μειώνουμε τον σύντροφό μας, λέμε ψέμματα, χαιρόμαστε με τα δεινά των άλλων, αλλά φύγουμε στις 2 τα ξημερώματα τότε είμαστε καλοί χριστιανοί. 

Με αυτές τις σκέψεις σας αφήνω. Έκαστος εφ΄ω ετάχθη.

Και για συντροφιά ένα τραγούδι