-Μια ζωή φούρναρης, έχω ψήσει...! 

-Ε και; 

Όλα τα εργασιακά μου χρόνια ασχολήθηκα με ένα επάγγελμα. Αυτό σπούδασα. Αυτό αγάπησα. Αυτό με πίκρανε. Μου έδειξε πώς είναι η ζωή. Πώς είναι οι άνθρωποι. Πώς θα συμπεριφερθεί κανείς ανάλογα με την περίσταση.
Έψηνα ψωμιά 12 χρόνια. Γεμάτα. Τώρα μπήκα στον 13ο. Γουρσούζικος θα πεις. Μπορεί και να 'χεις δίκιο.

Και μια μέρα ο κόσμος δεν θέλει πια ψωμιά. Τα βαρέθηκε. Νομίζει πως είναι ακριβά. Πώς μπορεί να βρει άλλα, εικονικά, που δεν έχουν θερμίδες. Δεν έχουν λίπος. Μα και δεν έχουν νοστιμιά. Μετά από μια ώρα δεν θυμάσαι αν έχεις φάει κάτι.
Τι χρώμα είχε το ψωμί. Αν είχε σπόρια. Ή αλεύρι. Αν είχε παραπάνω αλάτι ή ήταν κομματάκι άνοστο.
Μια μέρα έρχεται κάποιος και σου λέει πως τα ψωμιά σου πρέπει να πωλούνται λιγότερο. Και εσύ να κερδίζεις σχεδόν όσα την εποχή που πρωτόπιασες δουλειά. Η προϋπηρεσία δεν μετρά. Τα πτυχία ούτε. Μεταπτυχιακό στην ανωτάτη αρτοποιητική δεν πρόφτασες να κάνεις. Πού χρόνος για τέτοια... Μια προσπάθεια πήγε χαμένη. Κακές συγκυρίες. Δίσεκτα χρόνια. Όπως θες πες το.
Και τώρα έρχεσαι αντιμέτωπος ξανά με το φόβο της ανεργίας. Θα δεχτείς το νέο ρυθμό. Θα βρεις αλλού δουλειά; Θα πληρώνουν; Θα προλαβαίνεις να κάνεις δύο, τη στιγμή που η μία έχει ελεύθερο ωράριο;
Το όνειρο του απογαλακτισμού κι αυτό πάει στην κατάψυξη. Άλλα δύο χρόνια. Ή μήπως περισσότερα;
-Τρέξε, ψάξε. Επαναπροσδιόρισε τον εαυτό σου. Τις ικανότητές σου. Μπορείς! Τόσοι και τόσοι το έκαναν. Γιατί όχι κι εσύ;
-Κι αν εγώ θέλω να ψήνω απλά αφράτα ψωμάκια; Αυτό που ζητώ δεν είναι δύσκολο...
-Είναι στην Ελλάδα του σήμερα. Όλοι κάνουμε θυσίες. Άλλος περισσότερες, άλλος λιγότερες.
-Μα πόσες ακόμη;
-Και πού είσαι ακόμη...
-..........