Ένας χιονιάς που παρέλυσε την πόλη

Είχα να δω τόσο χιόνι από το 1988. Ακόμη το θυμάμαι. Φταίει βέβαια που ήταν και γιορτές Χριστουγέννων και τα σχολεία έκλεισαν συνολικά 3 εβδομάδες, αντί για τις 2 που είναι το συνηθισμένο.

Ήμουν παιδί και δεν θυμάμαι για συγκοινωνίες και μετακινήσεις. Και το σχολείο ήταν ευτυχώς στο επόμενο στενό.
Αυτή τη φορά φάνηκε όμως πως ήμασταν εντελώς απροετοίμαστοι μπροστά στην επέλαση του χιονιά. Του κύματος κακοκαιρίας με το όνομα "Αριάδνη". Ο δήμαρχος μας και οι αρμόδιες υπηρεσίες πολιτικής προστασίας δεν έκαναν τίποτα τις πρώτες κρίσιμες ώρες της χιονόπτωσης, για να κρατήσουν ανοιχτούς τους δρόμους.
Το αποτέλεσμα; Έκλεισε ο Περιφερειακός, όλα τα αυτοκίνητα μετακινήθηκαν μέσω των κεντρικών δρόμων οι οποίοι φράκαραν. Ουρές με χιλιάδες αυτοκίνητα. Διαδρομές λίγων λεπτών διανύθηκαν σε ώρες.
Λιγότερα λεωφορεία στους δρόμους Οκ είμαι υπέρ αυτού του μέτρου γιατί φανταστείτε 10 λεωφορεία το ένα πίσω από το άλλο στην Εγνατία, δεν θα δημιουργηθεί κίνηση αυτομάτως;
Και τις επόμενες μέρες κλειστά μαγαζιά, εργαζόμενοι που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά χιλιάδες σπίτια έμειναν χωρίς θέρμανση, άλλα δίχως ζεστό νερό και μερικά δίχως θέρμανση και νερό. Σε κάποια έσπασαν σωλήνες από το αέριο, σε άλλα πάγωσαν υδρόμετρα. Καμία πρόληψη και σε αυτό το κομμάτι. Κατασκευές που δεν είχαν μόνωση. Και συμβουλές πως πρέπει να καίμε το αέριο στους 22 βαθμούς νυχθημερόν για να μην πάθει βλάβη ο καυστήρας.
Δεν τολμώ να φανταστώ πόσο θα έρθει ο λογαριασμός.
Μια βδομάδα. Λίγο χιόνι. Και η πόλη παρέλυσε.
Αν το έβλεπε κανείς που ζει σε μια πόλη όπου σημειώνονται συχνές χιονοπτώσεις τι θα έλεγε;
Θα γελούσε με την κατάντια μας.
Και τι θα γίνει με τις ευθύνες; Ποιος θα τις αναλάβει;
Εδώ κι αν γελάμε,... Πικρά