Ανάπτυξη Γιαννιτσών και Μοναστηρίου 

Περπατούσα μετά τη δουλειά για να πάρω το λεωφορείο. Στη στάση όπως πάντα μια ατμόσφαιρα θλίψης. Είναι η περιοχή. Το ξέρω. Ή μήπως όχι; Αν πχ έπρεπε να πάρω το λεωφορείο από τη Μητροπόλεως θα ήταν καλύτερα; 

Μοναστηρίου, στο ύψος της Κωλέττη. Εκεί που η καρδιά της Κίνας χτυπά δυνατά. Και με τη δράση και τις τιμές της έσβησε τις περισσότερες βιοτεχνίες της χώρας μας, και όχι μόνο. Τελευταία κάτι έχει αλλάξει. Οι Κινέζοι παίρνουν στη δούλεψή τους Σύριους πρόσφυγες. Δεν τολμώ να σκεφτώ με τι μεροκάματο. 

Στοίβες από κούτες παρατάσσονται κάθε μέρα, διαφορετικές για κάθε είσοδο. Επί της Μοναστηρίου και επί της Γιαννιτσών. 

Πόσο κοστίζει άραγε η ανθρώπινη εργασία για την κατασκευή αυτών των παπουτσιών; Πόσο οι πρώτες ύλες; Και πόσο πωλούνται στα καταστήματα; 

Για την ποιότητα και τη διάρκεια γνωρίζω. Ελάχιστη έως μηδαμινή. Περπατάς και τρέμεις μην σου φύγει το τακούνι, μην ξεκολλήσει η κόλλα από τη σόλα. 

Αυτό είναι ανάπτυξη... αναρωτιέμαι. Και αν ναι, ανάπτυξη προς τι; Προς καλύτερες δουλειές; Καλύτερα προϊόντα; Ανταγωνισμό; Το τελευταίο σίγουρα ναι. 

Δύσκολοι καιροί. Και αυτό μάλλον είναι μόνο η αρχή...