Με πεζό δύο πας παντού; 

Τέταρτη μέρα που ο ΟΑΣΘ έχει επίσχεση εργασίας. Και έχουν προηγηθεί κινητοποιήσεις των εργαζομένων συχνά πυκνά. Αρχικά με στάσεις εργασίας. Έπειτα με χειρόφρενο για μία μέρα, 24ωρη απεργία δηλαδή. Και πλέον με πιο δραστικό τρόπο, με την επίσχεση εργασίας. Πράγμα που σημαίνει ότι η πόλη είναι χωρίς αστική συγκοινωνία.



Οκ. Αντιλαμβάνομαι πως έχουν δίκιο και πως κάπως πρέπει να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους, όμως όταν αποτελείς το μοναδικό μέσο μαζικής μεταφοράς σε μια πόλη και λειτουργείς με εκβιαστικό τρόπο, χάνεις πόντους.
Όποιος μπορεί, θα πάρει ταξί, όποιος έχει ποδήλατο, θα ανεβεί στη σέλα, θα κάνει το σταυρό του - γιατί η πόλη μας δεν θα έλεγα πως είναι κατάλληλη για ορθοπεταλιές- και θα βγει στο δρόμο. Όποιος έχει στην οικογένειά του ΙΧ θα το πάρει. Κι ας κολλήσει στην κίνηση. Κι ας ταλαιπωρηθεί να βρει πάρκιγνκ.
Αυτός όμως που δεν έχει χρήματα καθόλου, θα περπατήσει. Και θα περπατήσει. Και θα περπατήσει. Κι αν μένει πχ Περαία και πρέπει να κατέβει στο κέντρο της πόλης για να εργαστεί; Ή αν είναι δυτικά πχ στη Σταυρούπολη ή στην Πολίχνη και πρέπει να πάει Καλαμαριά για την εργασία του; Τι θα κάνει; Θα ξεκινάει από τα χαράματα;
Γυρίσαμε στη δεκαετία του '50 και του '60...
Σήμερα το μεσημέρι είναι η συνάντηση του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολου Τζιτζικώστα με τον υπουργό Μεταφορών Χρήστο Σπίρτζη στο γραφείο του τελευταίου στην Αθήνα. Ας ελπίσουμε να βρεθεί μια χρυσή τομή. Μια λύση που να ικανοποιεί όλες τις πλευρές.
Ξέρετε υπάρχει και η άλλη άποψη, από το εσωτερικό του Οργανισμού: πώς όλα αυτά, η μη συνεργασία εκ μέρους της κυβέρνησης, γίνεται μεθοδικά, για να διαλυθεί ο ΟΑΣΘ και να μπει στη θέση του ένας ιδιωτικός οργανισμός που θα εκτινάξει στα ύψη το κόστος των εισιτηρίων, θα φέρει φυσικά απολύσεις, και όσους θα προσλάβει, θα το κάνει με μειωμένους μισθούς.
Food for thought...